نوشته اند در گذشته شخصی در یک روستایی تصمیم گرفت الاغ خود را بفروشد. او به بازار رفت و شروع کرد به تعریف کردن از الاغش که مثلاً این الاغ خوراکش کم است و توانایی‎اش فراوان است قدرت زیادی دارد و بار زیادی حمل می‎کند و الاغ جوانی است و ... . او برای آنکه دیگران را تشویق به خرید کند به شکل مبالغه آمیزی از الاغش تعریف می‎کرد و آنقدر گفت و گفت که کم‎کم خودش نیز باورش شد که الاغش این توانایی‎های فوق العاده را دارد و بعد با خود گفت که الاغی که تا این اندازه ارزشمند است چرا خودم آن را نخرم! و افسار الاغش را گرفت و به خانه برگشت.
حتماً شما هم این جمله را بارها و بارها شنیده‎اید که خنده بر هر درد بی‎درمان دواست و آنقدر اطرافیان ما این جمله را برایمان گفته‎اند و شنیده‎ایم که کم‎کم باورمان شده است و اینطور گمان می‎کنیم که راستی چنین است. اما واقعیت این است که این جمله با همه‎ی درستی‎هایی که دارد هرگز قابل تعمیم دادن نیست.
دقت کنید وقتی که می‎گوییم خنده بر «هر» درد بی درمان دواست این به این معناست که موضوع استثناء بردار نیست و هر دردی با خنده مداوا می‎شود.
اولاً همه خوب می‎دانیم که این که گفته می‎شود خنده دردها را درمان می‎کند منظور نفس خندیدن نیست، بلکه مقصود نگرش مثبت، آسان گرفتن و نگران نبودن است. یعنی در مواجه با مشکلات، سختی‎ها و دشواری‎های زندگی، خود را نبازید، آنچه پیش امده است را یک فاجعه‎ی ناگوار تلقی نکنید، آن را سهل و آسان بگیرید و با لبخند و تبسم به آن نگاه کنید. مراقب باشید که مشکل شما را در تله نیندازد که دچار افسردگی و یأس شوید. خنده و شادبودن و نگرش مثبت شما به حل آن مسأله کمک می کند. همان که پیامبر عزیزمان فرموده‎اند: زندگی را آسان بگیرید تا روزی‎تان زیاد شود و یکی از وجوه افزایش روزی همان حل مشکلات و مسایل است. بنابراین اگر شما دچار بحران مالی شده‎اید، اگر ورشکست کرده‎اید، اگر با بحران‎های عاطفی مواجه شده‎اید، اگر پزشک‎تان امکان بهبود بیماری‎تان را کم تشخیص داده است، اگر حل مشکل‎تان به تعویق افتاده است، اگر کسی را از دست داده‎اید و اگر تحقق یک خواسته‎تان معطل شده است باید یقین داشته باشید که خنده بر این دردها دواست. حالت و چهره‎ی افراد شاد را به خود بگیرید و مانند کسی که یقین دارد اینها نیز به خیر و خوبی می‎‎گذرد به مشکلات‎تان با تبسم و لبخند نگاه کنید.
اما بخش مهمی از دردها، دردهای اخلاقی و رفتاری است. مثلاً لجبازی، حسادت، حرص، کینه‎توزی و زودرنجی، بدزبانی و بدگمانی به دیگران دردهای اخلاقی هستند که اتفاقاً از بقیه‎ی مشکلات زندگی جدی‎تر و مهم‎تر است. در واقع به عنوان نمونه اگر کسی لجباز است و در عین حال ورشکست نیز شده است آنقدر که لجبازی یک فاجعه و مصیبت تلقی می‎شود ورشکستگی مالی او ناگوار نیست. از این جهت باید در مورد این دردهای اخلاقی بیشتر به فکر بود و برنامه و تدبیری محکم برای آن داشت. روشن است که خنده در این دردها هرگز درمانی نخواهد بود و اتفاقاً وخامت کار را بیشتر می‎کند. درمان این دردها یک تأسف جدی و پشیمانی عمیق است که حتی گاهی می‎تواند به اشک و گریه‎‎ی ما منجر شود. یعنی من باید برای بدگمانی‎های خود نسبت به دیگران و ذهنیت منفی خود گریه کنم که نمی‎توانم انسان‎ها را با عشق و قضاوت مثبت نگاه کنم. باید بابت گذشته‎ی خودم از خدا و همه‎ی کائنات عذرخواهی کنم و سعی در اصلاح رفتارم داشته باشم. دقت کنید که اینجا سهل و آسان گرفتن به خود و نادیده گرفتن ضعف‎های اخلاقی و رفتاری بسیار خطاست. به این موضوع از آن جهت اشاره داشتم که گاهی دیده می‎شود برخی از افراد با استناد به همین مطلب خنده بر هر درد بی‎درمان دواست جدیتی برای اصلاح خود نداشته و حتی آن را به شوخی و خنده برگزار می‎کنند. به عنوان نمونه اگر من با بدزبانی خودم، تنش و درگیری و دعوایی در خانه ایجاد کرده‎ام و اوضاع خانه را به هم ریخته‎ام آیا باید بخندم و آیا خنده‎ی من به حل مشکل من کمکی می‎کند؟
توجه داشته باشید که حتی همان‎جاها که گفته‎اند خنده بر هر درد بی‎درمان دواست این منافاتی با تلاش و تدبیر ندارد. یعنی اگرچه من گرفتاری مالی خود را نباید یک فاجعه بدانم و باید آن را یک موهبت و تجربه ی ارزشمند بدانم و به آن لبخند بزنم اما در عین حال باید تلاش کنم که با تدبیرهای صحیح و پیگیری‎های فراوان آن مشکل را حل کنم و خدایی ناکرده باید مراقب بود این باور منجر به بی‎خیالی، بی‎تفاوتی و سستی من در حل مشکل نشود. بنابراین یادمان باشد که خنده بر «هر» درد بی‎درمان دوا نیست.

                                                                                                                                  سید مجتبی حورایی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: