همیشه آرزو داشت که بسیار ثروتمند شود. سقف آرزوهای او این بود که مشهورترین، پولدارترین و ثروتمندترین باشد. در هر شغلی که وارد می‎شد تمایل جدی داشت که نفر اول باشد. اساساً از نفر دوم بودن بدش می‎آمد. وقتی که به عنوان اولین نفر ، قله‎ای از قله‎های موفقیت را فتح می‎کرد احساس و غرور و افتخارش وصف‎ناپذیر بود. آن‎قدر اشتیاق و آرزوی او برای ثروتمند شدن شدید بود که حاضر بود برای دستیابی به آن هر کاری انجام دهد. او شنیده بودکه برای موفقیت از جمله موفقیت‎های مالی، باید بهای آن را  پرداخت ‎کند. او دریافته بودکه هر موفقیتی بهایی دارد و تا انسان حاضر به پرداخت آن نباشد نمی‎تواند موفق شود. او خود را آماده کرده بود که این بها را بپردازد. اما نکته اینجا بود که او نمی‎دانست بهای موفقیت  واقعاً چقدر است و تا کجا و به چه میزان باید برای موفقیتش هزینه کند. با این همه او شروع کرد.ابتدا درست هزینه می‎کرد. برای موفقیتش، تنبلی، رفیق‎بازی و وقت‎ تلف کردن‎هایش را کنار گذاشت. خودش را وادار می‎کرد پرتلاش‎تر و سخت‎کوش‎تر باشد. بیشتر مطالعه می‎کرد و برای یادگیری‎ بیشتر وقت می‎گذاشت.او تنبلی و بیهودگی را هزینه کرد و با همین پشتکار و تلاش و استفاده‎ی درستی که از وقت خود کرد شغلی را که علاقه داشت برای خود تدارک دید و خیلی زود در آن پیشرفت کرد. هر هفته ثروت بیشتری را به سمت خود جذب می‎کرد. کار و کسبش روز بروز رونق میگرفت . تصمیم گرفت برای پیشرفت کاری اش بیشتر هزینه کند . او این‎بارتصمیم گرفت  از تفریحاتش بگذرد . با این عقیده که  کار من تفریح من است با هیجان بیشتری به کسب و کارش هجوم آورد تا آنجا که حاضر نبود یک ساعت در هفته تفریح کند. از صبح تا شب می‎دوید و بنگاه اقتصادی خود را بزرگ‎تر می‎کرد. سرعت موفقیتش فوق‎‎العاده می‎شد. اکنون افراد زیادی زیردست او کار می‎کردند و شعبه ها  و دفترهایی بود که یکی بعد از دیگری افتتاح می‎شد.احساس میکرد تمام دنیا به او روی آورده است . هرچه ثروتمندتر می‎شد اشتیاقش برای پولدار شدن بیشتر می‎شد. اکنون او چاره‎ای نداشت مگر اینکه برای توسعه‎ی شغلی و مالی خود بهای بیشتری بپردازد. بهای بعدی پدر و مادرش بود. او دیگر نمی‎توانست هم‎چون گذشته به پدر و مادرش سر بزند، کنار آنها بنشیند و یا کارهای آنها را انجام بدهد. غالبا  از طریق موبایل هنگام رانندگی به آنها زنگ می‎زد و مناسبت‎هایی مانند عیدنوروز و روزمادر را به خانه‎شان می‎رفت. از لحاظ مالی همه‎جوره به آنها کمک می‎کرد ولی فرصت ملاقات و گفتگو را چندان نداشت. گاهی بغض مادر را که ناشی از کم‎توجهی‎اش بود احساس می‎کرد ولی سعی می‎کرد صرفاً با خریدن و فرستادن یک هدیه‎ی سنگین و یا وسیله‎ی ارزشمند برای خانه، آن را جبران کند. حالا دیگر پیشرفتش فوق‎العاده شده بود. کسب و کارش اکنون تبدیل به یک برند مشهور شده بود. اگرچه بسیاری از کارهایش را مدیرانی که زیرنظر او کار می‎کردند اداره می‎کردند اما سامان‎دهی آنها و موقعیت‎های تازه‎ای که برایش پیش می‎آمد و البته ثروت هنگفتی را به دنبال خود  داشت، وقت و انرژی بیشتری را از او می‎طلبید و او هم‎چنان باید بهای بیشتری را می‎پرداخت  . بهای بعدی خانواده‎اش بود. او باید توجه به همسر و فرزندش را هزینه می‎کرد. سفرهای کاری متعدد و طولانی نمی‎گذاشت که با خانواده باشد. روزهایی هم که بود آنقدر از صبح تا شب جلسه پشت جلسه داشت که وقتی به خانه می‎رسید دیگر رمقی برای ارتباط و گفتگو نداشت. لطمه‎های عاطفی همسر و خلاءهای روحی فرزندش را می‎دید ولی ثروت آنقدر شیرین بود که نمیتوانست به خاطر خانواده از آن صرفنظر کند . با امکانات مالی فوق العاده‎ای که در اختیار خانواده  می‎گذاشت سعی داشت نبودن هایش را جبران کند . تجارت او اکنون از مرزهای ایران فراتر رفته بود تا آنجا که حالا برند او برای کشورهای همسایه کاملاً شناخته شده بود. روز به روز به قله‎ی آرزوهای خود نزدیک‎تر می‎شد اما باز هم باید هزینه می‎کرد . او کم‎کم اعتقادات دینی خود را هزینه  کرد. احساس می‎کرد باورهای دینی و مذهبی که از کودکی و خانواده به همراه داشت دیگر دست و پاگیر او بودند. در واقع او حس میکرد با وجود این باورها نمی‎توانست قله‎های مورد نظرش را فتح کند.ضمن اینکه انجام برخی از تکلیف های دینی که ناشی از همان باورهای اعتقادی بود برایش سخت میامد و از نظر خیلی از افرادی که با آنها در تعامل بود مسخره و نشانه عقب ماندگی بود . ابتدا سعی می‎کرد باورهای دینی‎اش را ندیده بگیرد و بی‎اعتنایی کند. تا اینکه کم‎کم درصدد انکار آنها  برآمد. بعد از این   فکر می‎کرد که بار بزرگی را از دوشش برداشته است و برای سرعت گرفتن در اتوبان  موفقیت و ثروتمندی بسیار سبک‎بال شده است . در این میان به تدریج خواسته یا نا خواسته  وجدان و اخلاقش را نیز هزینه کرد. اگر فکر می‎کرد که برای فتح یکی از آن قله‎ها باید دروغ بگوید و یا کاری کند که بیش از آن، آن را درست نمی‎دانست اکنون دیگر دریغ نمی‎کرد و ........

حالا کهن‎سالی‎اش را تجربه می‎کرد. نفر اول شده بود. همه می‎خواستند با او ملاقات کنند .رسانه‎ها برای مصاحبه با او و شنیدن رازهای موفقیت و پولدار شدنش با یکدیگر رقابت می‎کردند. اما نکته‎ی عجیب این بود که حالا حس خوبی نداشت. بیش از گذشته تنها بود. پدر و مادرش از دنیا رفته بودند. در هنگام فوت هر دوی آنها در ایران نبود و برای پیشبرد اهدافش به سفرهای خارجی رفته بود. یادآوری این موضوع اذیتش می‎کرد. همسرش از او جدا شده بود و با مردی که این اواخر به او اظهار علاقه کرده بود و عاشقش شده بود ازدواج کرده بود. فکر نمیکرد زنی که این همه برایش خرج کرده بود و داراریی های فراوانی را به نامش کرده بود روزی به او خیانت کند . تنها فرزندش نیز به خارج از کشور مهاجرت کرده بود. احساسش این بود که خیلی چیزها را از دست داده که ارزش‎شان بسیار بیش از آن چیزی بود که در این سال‎ها بدست آورده بود. هنوز طعم الکلی که در میهمانی دیشب با شرکای تجاری‎اش خورده بود را در دهانش احساس می‎کرد. احساس می‎کرد هویت، عقیده، اخلاق، خانواده و خیلی چیزهای دیگر را باخته است. دیگران او را خوشبخت‎ترین فرد می‎دیدند اما خودش احساس بدبختی و خسارت می‎کرد.اگر شما فردی هستید که تمایل به موفقیت‎های شغلی، مالی و ... دارید باید بهای آن را پرداخت کنید. اما همین ابتدا برای خود معلوم کنید که بهای آن چقدر است؟ در واقع شما هر چیزی را که می‎خرید باید به اندازه‎ای هزینه‎ کنید که ارزشش را داشته باشد وگرنه حتماً بعدها احساس خسارت می‎کنید. برای خود معلوم کنید که چه چیزهایی از ثروت برایتان ارزشمندتر است. فهرستی از ارزش‎های مهم‎تر از ثروت را برای خود تهیه کنید و قبل از حرکت برای پولدارشدن و مشهورشدن خود را متعهد کنید که تا آنجا برای موفقیت‎های مالی خود انرژی و وقت بگذارید که آنها را از دست ندهید. در همان لحظه‎ی اولی که احساس کردید موفقیت بیشتر شما، مستلزم این است که ارزشی مهم‎تر را نایده بگیرید و زیرپا بگذارید همان جا ترمز کنید. به خود تأکید کنید که آنچه می‎خواهم هزینه کنم ارزشش بیشتر از چیزی است که در قبال آن بدست می‎آورم. یادتان باشد همه‎ی آنهایی که در مسیر موفقیت‎های مادی خود، معنویت، اخلاق، انسانیت و ارزش‎های انسانی را زیرپا میگذارند کسانی هستند که قبل از حرکت در بازار موفقیت قیمت‎ها را نمی‎دانسته‎اند و خریدهای اشتباه کرده. اگر اکنون در میان راه هستید با خود فکر کنید که به چه کاری مشغولید؟بردن یا باختن؟ از خود بپرسید آیا برای دستیابی به موفقیت و ثروت، ارزشهایی همچون پاکی، صداقت، معنویت و انسانیت را زیر پا نگذاشته‎ام؟ و اگر در ارزیابی رفتار خودتان متوجه می‎شوید که از سر غفلت و کم‎توجهی ارزش های مهم‎تری را نادیده گرفته‎اید حتماً برای ادامه‎ی مسیر و چگونگی حرکت تجدیدنظر کنید. به گونه‎ای رفتار کنید که اگر در دوران سالمندی‎تان به سال‎های عمرتان نگاه کردید احساس یک فرد برنده را داشته باشید. احساس کسی که وقتی به گذشته‎ی زندگی‎اش دقیق می‎شود می‎بیند که کاملاً درست هزینه کرده است و هرگز ارزش مهم‎تری را به خاطر دست‎یابی به ثروت از دست نداده است. انسان‎های موفق واقعی کسانی هستند که ثروت را می‎خواهند اما نه به هر قیمتی.